لپتوسپیروزیس
لپتوسپیروز به گروهی از بیماریهای باکتریائی مشترک بین انسان و حیوان با نشانه های بالینی متعدد اطلاق می شود. تب ناگهانی ، سردرد ، لرز ، درد شدید عضلات (ران و ساق پا ) و التهاب چشم از نشانه های بالینی و مشترک این بیماریها است .تب دو مرحله ای ، مننژیت ، راش (اگزانتم کام دهان ) کم خونی همولیتیک ، خونریزی در پوست و بافتهای مخاطی ، نارسائی توام کبد و کلیه ، یرقان ، اختلالات عصبی به تنهائی و یا توام با افسردگی ، میوکاردیت و ابتلای ریوی به تنهائی یا توام با خلط خونی نیز ممکن است از سایر نشانه های بالینی این بیماری باشد. در نواحی اندمیک ، تعداد زیادی از موارد عفونت مخفی بوده و یا نشانه های بالینی آنها به اندازه ای خفیف است که قابل شناسائی نیستند. لپتوسپیروز اغلب با مننژیت ، آنسفالیت و یا آنفلوانزا اشتباه می شود. در ۱۰ درصد از موارد مننژیت و آنسفالیت تشخیص داده نشده آثار سرمی ابتلا به لپتوسپیروز وجود داشته است.
نشانه های بالینی بیماری از چند روز تا ۳ هفته و یا بیشتر ادامه خواهد داشت . معمولاً در نشانه های بیماری دو مرحله وجود دارد ، یکی مرحله وجود لپتوسپیروز در خون و یا مرحله تب دار و دیگری دوره نقاهت یا مرحله ایجاد ایمنی بین روزهای ۶ تا ۱۲ بعد از شروع بیماری اتفاق می افتد. ممکن است موارد درمان نشده بعد از چند ماه بهبود یابد. آلودگی ممکن است بدون نشانه بالینی باشد ، شدت نشانه های نیز بر حسب گروه سرمی لپتوسپیروز متفاوت است. لپتوسپیرها از راسته اسپیروکت ها هستند . لپتوسپیرهای بیماریزا از گونه های لپتوسپیرا اینتروگان بوده که خود آنها به «سرووارهای » متعددی تقسیم می شوند. تاکنون بیش از ۲۰۰ « سرووار » شناسایی شده اند.
لپتوسپیروز یک بیماری شغلی برنجکاران ، کارگران مزارع نیشکر ، کشاورزان ، کارگران فاضلابها و معادن ، دامپزشکان ، کارگران کشتارگاه ها ، دامداران ، کارگران کارخانجات فرآورده های شیری ، ماهیگیران و افراد ارتشی است ؛ همه گیریهای بیماری نزد کسانی که با آبهای رودخانه ها ، کانالها و یا دریاچه های آلوده به ادرار حیوانات اهلی و وحشی تماس دارند و یا آنهایی که در برخورد با بافتها و ادرار حیوانات آلوده قرار می گیرند ، به وجود می آید. این بیماری در مناطق آلوده برای شناگران ، کسانی که در خارج شهرها در اردوهای مختلف ارتشی ، پیشآهنگی و یا تفریحی اقامت می کنند و همچنین ورزشکاران ، از مخاطرات بهداشتی محسوب می شود . میزان بروز بیماری در مردان، به دلیل ارتباط شغلی ، بیشتر مهمترین منبع آلودگی، ادرار حیوان مبتلا می باشد. در حیوانات آلوده بدون علائم عامل لپتوسپیرا می تواند برای ماهها در لوله پروکزیمال کلیه زنده مانده و از طریق ادرار بیشتر از ۶ ماه سبب آلودگی محیط گردد . همچنین جنین سقط شده بافتهای آلوده، ترشحات دستگاه تناسلی و شیر آلوده می توانند بطور مستقیم یا پس از آلودگی محیط موجب انتقال بیماری گردند .
تماس پوست ، به خصوص پوست خراش دار یا بافتهای مخاطی با آب ، خاک مرطوب و یا مواد گیاهی از جمله نیشکر آلوده به ادرار حیوانات حامل لپتوسپیرکه ممکن است در اثر شنا کردن ، در آب افتادن و یا برخورد های شغلی بر قرار شود ، وسیله انتقال بیماری است، تماس مستقیم با ادرار و یا بافتهای حیوانات آلوده و گاهی خوردن اغذیه ای که آلوده به ادرار موش است، تنفس.های قطره های ریز معلق در هوا که از منبع آلوده منتشر شده اند، می تواند منجر به ابتلای انسان به بیماری گردد.
این بیماری در ایران در سال ۱۳۷۶ تعداد ۴۹ نفر را مبتلا کرد و در سال ۱۳۸۶ به تعداد ۲۶۸ نفر رسید . در استان مازندران این بیماری در سالهای اخیر گزارش گردید. در سال ۱۳۸۶، ۴۰ نفر به این بیماری مبتلا شدند و انتظار می رود این بیماری گسترش پیدا کند.
مردم را باید نسبت به روش انتقال بیماری و اجتناب از شنا کردن یا راه رفتن در آبهایی که احتمالا آلوده هستند و یا استفاده از وسایل حفاظتی صحیح به هنگام کار در چنین شرایطی آشنا کرد. باید کار گرانی که در مشاغل مخاطره آمیز کار می کنند با استفاده از چکمه و دستکش در مقابل آلودگی محافظت شوند. آب ها و خاک هائی که احتمالا آلوده هستند باید شناسائی شده و در صورت امکان با زهکشی کردن عاری از آلودگی شوند. در اماکن بخصوص در مناطق روستائی و محل های گردش مردم، جوندگان را باید تحت کنترل در آورد. حیوانات آلوده را باید جدا کرده و از آلوده شدن محیط زندگی و تفریح مردم به ادرار آنها جلوگیری کرد. واکسیناسیون حیوانات خانگی و دام ها مانع بروز بیماری آنها میشود ولی از آلودگی و خروج لپتوسپیر به وسیله ادرار پیشگیری نمی کند. واکسن باید حاوی سوش های شایع در محل باشد. در صورت ابتلا به بیماری مراجعه به پزشک و درمان باید صورت گیرد.